En ik bedoel hiermee niet baby nummer twee, maar Otis zijn tweede verjaardag. En wat ben ik weer druk in de weer om er een leuk feestje van te maken, zo druk zelfs dat ik op de toppen van mijn tenen loop. Op de een of andere manier wil ik in alles wat met Otis te maken heeft enkel het beste, alsof het ventje al snapt dat mijn volledige decoratie afgestemd is op zijn liefde voor Tinkerbell, de stoere Tinkerbell wel te verstaan, zelfs het touwtje om de ballonnen aan vast te knopen kan regelrecht uit de film komen. Een gepersonaliseerde poster, naambanner, je kan het zo gek niet bedenken of het zal hier wellicht zaterdag hangen.
Ik ben altijd jaloers op die Amerikaanse mama’s, die fantastische tuinfeesten organiseren met alles erop en eraan, je weet wel wat ik bedoel. In mijn fantasie zou ik ook graag zo een mama willen zijn. Het enige verschil is dat die mama’s meestal alles uit handen geven of veel tijd hebben om zo een topper van een feest te organiseren, en dat wij mama’s vaak wat aanmodderen en proberen het beste te maken van de puinhoop die een gezinsleven soms met zich meebrengt.
Mijn perfectionistisch kantje heeft hier wellicht ook wat mee te maken, en ik vrees dat zoonlief ook dat kantje met zich meedraagt. Hij weet goed wat hij wil maar evengoed wat hij niet wil, en dat heeft vaak te maken met welke auto waar moet staan, welk kleurtje op een kleurplaat mag, welk stickertje op diezelfde kleurplaat mag. “Niet tegoei” is iets wat hij vaak op een dag zegt, en dan kom ik mezelf tegen, want niet goed genoeg is ook mijn dagelijkse strubbeling!
Maar onlangs kwam ik deze quote tegen, van de geweldige Pippi Langkous:
“ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan”
Fantastisch toch, niet? En ik vul graag aan, “en het hoeft niet perfect te zijn”
Dus ik ga genieten van zijn feestje, in ware Tinkerbell stijl, maar mijn eigen vleugeltjes laat ik in de kast hangen, de tijd vliegt al snel genoeg…
Dikke zoen,
Sabrina en Otis
Otis & Ollie 